Merhaba güzel ülkemin güzel insanları.. Ve dengesiz havası. Ne ayaksın oğlum sen? Ciddi ciddi hava kafayı yedi. Ramazan da iftardan 5 dakika önce “Toooop patladııııı , toooop patladııııı” diye bağıran çocuk kafasında şu aralar.
Havaya laf ediyorum da , bende dengesizim bu aralar. Anlık mutluluklarla yaşamımı devam ettiriyorum aslında ama yalnız kalınca içimde ki lanet olası boşluk beni yiyip bitiriyor. Eeee bende olabildiğince yalnız kalmamaya çalışıyorum. Geziyorum, tozuyorum. Özge ile yapmadığımız çılgınlık kalmadı. Onu çok seviyorum , buradan da duyurmuş olayım :*
İnsan birini sevince etrafındaki kimseyi göremez oluyormuş. Etrafımdakilerin farkına varamamışım. Konuştuğum bir çocuk var şu an. Tamam bakmayın öyle. Bende bu kadar hızlı olmasını beklemiyordum ama en nihayetinde konuşuyorum sadece. Hayat devam ediyor diyen siz değil miydiniz? Devam ediyor işte.
Çocuktan bahsedeyim biraz. Çocuk bir içimlik su, bakmaya kıyamıyorum, öyle. Büyük benden bir de. Ama gel gör ki , bir tane bile ortak noktamız yok. Tam zıttım. Ayrıca sadece konuşuyorum ama bir tarafımda buruk. Aklım hala bir geri zekalıda. Gözlerim onu arıyor falan. Bunu da dikkate alarak okul değiştiriyorum.
Gidiyorum evet. Bir adam için mi demeyin. Sadece onun için değil. Lanet olası umut yüzünden! Şu zamana kadar umut denilen şeyin çok kötü bir şey olduğunu savundum. Şimdi bir tarafım sadece “sevgi varsa, umut da var demektir” diyor. Kafamda deli sorular durumundayım , aklım gidip geliyor. Umut denilen şey beni öldürüyor. Gerçekten , bundan kurtulmam lazım. Benim için dua edin , hayatım normale dönsün. Hava da normale dönsün. Güzel haberlerle geri döneceğim. Şimdilik görüşürüüüz :*
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder