Ben yapmadım. Bunca gözyaşının, acının, tükenmişliğin sorumlusu ben değilim.
Evet ama, hata yaptım. Biliyorum, çok üzgünüm. Ama ben doğrularımdan ve yanlışlarım daha çok sevdim seni. Hiçbir zaman mutlu olmayacağımı bildiğim halde. Her acıya karşı durdum ve yorgunluklarımdan daha çok sevdim seni. Her gün öleceğimi bildiğim halde. Ben gözyaşlarıma karşı savaş verdim ve korkularımdan bile çok sevdim seni. Ama sen gittin.. Yüzüme baka baka, kalbimi sökerek, beni bunca acınnın içinde yalnız bırakıp gittin.
Biliyorum, seni üzdüm. Bu kadar çok sevmemeliydim. Sevgi mantıksızdı senin için ve ben bir deli gibi davrandım. Omzunda yeterince yük vardı ve ben birde sevginin yükünü taşımak zorunda bıraktım seni. Sende kaçtın. Şimdi, bu yükün altında tek başıma eziliyorum ben.
Biliyorum, ben bizi hiç göremedim. Göremedim ve yitip gitti oda tıpkı zamanla silikleşen tüm yüzler gibi. Şimdi bunca hatıranın silinmesi için koca bir ömür var önümde. Şimdi gidilecek yollar var. Şimdi "istemiyorum" sayıklanacak soğuk geceler var.. İnsan istemiyorum derken bile bu kadar ister mi?
Biliyorum, haksızdım. Senden yanımda olmanı beklememeliydim. Bunu hakettim. Sende hakettiğim tüm acıları verdin bana.
Ve sen her zaman haklıydın, annem gibi. Ve sen beni yine bırakıp gittin, tüm sevdiklerim gibi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder