Artık sözlerin anlamını yitirdiği yerdeyim , yolun sonu değil bu , psikopatlığın dibi. Kime ne desem mantıklı değil. Kendime ne desem bana uymuyor. Agresif desem olamıyorum. Bir hortumun içinde savruluyorum sanki. Ya da tam olarak böyle de değil. Tarifte edemiyorum.
İnsanlarla diyaloglarım sorulardan ibaret. “Neden?, Niye?” gibi katil edici sorular. Bir cevabım yok arkadaş. Sonra “İrem neden böyle yapıyorsun, kalbimi kırıyorsun bak.. :/” tarzında tripler. Bir de neden diye sormaya devam etmiyor mu.. Allahım müsaitsen sana geliyorum. Al beni yanına ne olur. Ya ben daha kendime cevap veremiyorum , sen bana kalkmış trip atıyosun.
Umrumda değilsin. Umrumda değilsiniz! Umrumda değilsin hayat! Ve ben kendi kendimin de umrumda değilim, BİR TEK O UMRUMDA. O da yanımda değil.. Sanırsam aşk acısı çekiyorum. Kanıtı da bugünlerde dinleyebildiğim tek şarkı : http://fizy.com/#s/3wlxpx
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder