Bugün yine okula geç kalmışım, apar topar evden çıkmışım. Bir bakmışım ki telefonum yok. Aklımdan bin bir tilkilikler geçiyor, sonra “Lan İrem telefon için düşündüklerine bak, boş ver telefon bir ihtiyaç değil ki” diyerek ikna ediyorum kendimi. Buradan ikna olmama yardımcı olan evimizin cehennemin giriş merdivenleri gibi olan merdivenlerine de teşekkürlerimi iletiyorum.
Velhasıl , ben okula doğru yola koyulmuşum. O evden çıkarken ki enerjim bitmiş ama, acele etmiyorum “zaten geç kaldım yeaa” kafasındayım. O kafamda neler dönüyor neler.. Acaba annem telefonumu kurcalar mı? Kurcalasa nolur ki. Eee mesajlarımı okur. Okusa nolur kii. Ee biraz problem olabilir tabi ama annem niye kurc..DANK! “Ne?! Ben iki saattir napıyorum ya Allah’ın cezası merdivenler sizin yüzünüzden üşengeçlik yaptım ve ayvayı yedim. İnşallah kapıcı adam gibi silmezde tozdan geberirsiniz. Bir dahakine bütün sümüklü mendilleri sizin üstünüze atmazsam adım İrem değil, görceksiniz siz..” derken telefon parolamın olduğu aklıma geldi. Benim jetonum bu kadar geç düşmemeli ki bende herhangi bir panik anında dünyanın sakarlığını yapmayayım. O arada bir insana çarptım, kafam gitmiş zaten kadına da “pardon me” diyorum, döndüm park halinde ki arabanın aynasına çarptım ayna kapandı alarm ötmeye başladı, dedim kızım İrem kaç. Tam kaçarken sürüş halindeki bir arabaya da çarpıyordum tam oluyordu. O panikle yaslandığım ağaçtan elimde yatılı kalmaya niyetli olan dikeni de aldım mı yanıma. Sakinleştim sanki. Hayat normale döndü.. Bu seferde inceden bir ya annem parolamı çözerse paniği.. Aman Allahım, o çok şiddetli bir panik değil ya, içini inceden inceye kemiriyor. Kağıt kesiği gibi acıtıyor. Bir bir boğazımda düğümleniyor kelimeler. Sonra okula vardığımı farkediyorum. İlk iki ders Almanca ve 7 kişi gelmemiş. Hayat devam ediyor beni takmadan. Ve anlıyorum ki telefon bir ihtiyaç.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder